Een geweldige, leerzame, heftige en leuke ervaring
Ook als je ouder bent kun je nog Anwärter halen.
Je bent wat ouder en je wilt toch nog Anwärter halen, wat doe je dan. Nou dat is in eerste instantie eenvoudig NSI halen en dan je inschrijven voor Anwärter.
Maar achteraf blijkt het nog niet zo eenvoudig als het lijkt. Allereerst een reis van meer dan 1000 Km naar Oostenrijk, tegenwoordig is heel Duitsland een grote bouwput wat doorgaande wegen betreft en dat houdt op. Gemiddeld 13 uur rijden overdag als je met eigen vervoer gaat en met de bus nog wel wat langer. Inchecken in het hotel en dan de volgende dag gelijk aan de bak.
Dat aan de bak kun je dan letterlijk nemen, want het is aanpoten. ’S morgens om 6:45 aan het ontbijt, om 7:30m met de bus van Bruck naar de piste bij Kaprun, een kwartiertje rijden en dan meer dan een half uur met de lift naar boven en dan de sneeuw op, althans wat er dan nog ligt of zo je wilt wat is overgebleven van de laatste winter. Dat was dit maal niet veel meer, buiten de 20 meter ijslaag eronder natuurlijk. In de laatste 15 jaar is volgens de piste werkers de gletsjer met 10 meter hoogte afgenomen en 100 meter korter geworden.
In dit jaargetijde, juli, kan het daarboven op 2700 meter vriezen of dooien, nou tijdens onze Anwärter opleiding, behalve de eerste ochtend dan, dooide en regende het en later werd het zelfs een ochtend 16 graden, boven nul dan wel te verstaan. Het hoeft geen betoog dat de sneeuw dan moeilijk te skiën is. Nee het was gewoon hartstikke zwaar. En het werd met de dag zwaarder. Waar de Spanjaarden, ook in opleiding, ophielden en er een korte ochtend van maakte gingen wij gewoon stug door. We hadden immers maar 5 dagen te gaan. Maar het zwaarste was het naar boven lopen aan het eind van de dag, een helling van zeker 30 tot 40%. Dat met je ski’s en rugzak maakte dat je al snel gebrek aan adem had, kennelijk was ik nog geen gems.
Er viel veel te leren, heel veel. Als je al dacht te kunnen skiën, dan weet je zeker na twee dagen, maar eigenlijk al de eerste dag, dat er noch wel wat aan je kennis en kunde hapert. Maar daar ben je dan ook voor in Kaprum. Om het niveau te bereiken dat het mogelijk maakt anderen te leren hoe het moet, goed skiën dus.
Wij, onze groep, over de andere groep kan ik niet oordelen, hadden een perfecte leraar, Thomas. Eentje die niet losliet en tot in detail zag wat er mankeerde aan je stijl en kunde. Hij liet niet af en probeerde je op alle mogelijke manieren bij te brengen hoe het te veranderen. Zonder overdrijven, hij was geweldig. Daar waren we het met zijn allen volgens mij wel over eens.
Om een uur of twee ging het dan weer hotel waards, een uurtje om te verfrissen en om te kleden. Dan begon de theorie weer over het een of ander in een niet aflatende stoom van informatie over het skiën, techniek, lesgeven en bijvoorbeeld sneeuw en lawine kunde. Een uurtje om te eten en dan weer verder, soms tot 22:00 uur.
Het lijkt best wel kommer en kwel als je het zo opschrijft, maar niets is minder waar. Het was ook plezierig, gaaf en indrukwekkend. En laten we wel wezen, als je eenmaal boven de 70 jaar je nog zulke escapades kunt veroorloven dan geeft dat ook een kick, bovendien ik wilde het zelf.
Ondanks het feit dat ik het niet in éénmaal heb gehaald was het een geweldige ervaring. De jongelui, want de meeste waren tussen de 16 en even over de 20 jaar. Waren bezorgd om dit oude baasje. En als dan als slot Thomas een hoge hoed opzet en die voor je afneemt en zijn respect toont voor wat je hebt gepresteerd, dan kan het toch eigenlijk niet meer stuk.
Conclusie:
Was het zwaar, ja voor mij behoorlijk zwaar.
Leuk, ja het was zeker leuk.
Onverwacht, dit kun je niet verwachten als je het niet hebt gedaan.
Hadden we plezier, ja zeker ook dat was het geval.
Een goede kennis opbouw, ja we hebben bijzonder veel geleerd.
Een ervaring rijker, dat behoeft geen commentaar.
Een aanrader voor jonge mensen, zeker weten.
Ook wat voor ouderen, hangt sterk af van je conditie.
Wim van Rij
geplaatst op 28-07-2017