Toen ik voor het eerst naar Oostenrijk ging om les te geven, had ik al ruim van te voren contact gezocht met de skischool. Ik wilde er zeker van zijn dat de skischool straks mijn naam al zou weten voordat het seizoen daadwerkelijk gestart zou zijn.
Toen ik mijn skilerarenpak aan kreeg, heb ik hem eigenlijk niet meer uitgedaan. Ik mocht hem dan ook de hele periode dat ik daar aan het werk was bij mij houden! Ik voelde mij zo ontzettend goed en fijn in dat skilerarenpak. Er was dan ook een wezenlijk verschil hoe mensen tegen mij deden in een lerarenpak of in mijn normale skipak. Het voelde fijn om een aanspreekpunt van de skischool te zijn. Het was dan ook een heerlijk gevoel om die kindjes naar je op te zien kijken, precies zoals ik vroeger naar mijn skileraren keek.
Ski Schule The Reds in Westendorf
Wij kregen onderkomen van de skischool zelf. Wij sliepen in een appartement aan de oefenweide met 5 leraren. Wij regelde zelf ochtend-, lunch en avond eten. Hoeveel werk er was verschilde per week. Ik werd ook voor verschillende groepen ingezet. Ik heb een dag op kinderland gestaan, privé-lessen gedraaid, een groepje rood gehad, Britse kinderen lesgegeven, noem het maar op. Het is wel fijn dat ik het vertrouwen kreeg om zoveel differentiatie te ervaren binnen het lesgeven.
Ik had niet iedere dag werk. Dit hing af van de hoeveelheid aanmeldingen en de hoeveelheid leraren. Daarbij was het tijdens de vakanties aanzienlijk drukker dan buiten de vakanties om. Op vrije dagen liep ik vaak mee met andere leraren die een grote groep hadden of ik ging lekker voor mezelf trainen.
Iedere ochtend werd het kinderland door alle skileraren opgezet. Alle leraren liepen in dat prachtige felrode skipak, dat zag er zo gaaf uit. Er was een mega samenwerking. Het volledige kinderland stond in no-time. Vervolgens kregen wij iedere ochtend een peptalk en duidelijke aanwijzingen. De leraren verzamelde met hun groepje bij een bepaalde kleur vlag. Alle kindjes kwamen naar de kleur vlag van zijn/haar niveau en werden onder verdeeld in groepjes. Op de eerste dag is het voor veel ouders lastig om de ski juf of meester te vinden. Dit omdat zij nog geen gezicht hebben bij de skileraar en daar gigantisch veel kinderen en leraren staan. Als skileraar moet jij zien welke ouders er hulp nodig hebben en een helpende hand uitsteken.
Alle kids hadden een kaartje bij zich waarop de gegevens van de ouders, hoelang zij zouden komen lessen bij ons en de gegevens van het kind zelf op stonden. Die kaartjes kregen wij op het moment dat de kindjes in het juiste groepje zaten.
De lessen probeerde ik zo leuk en leerzaam mogelijk te maken. Ik zoefde iedere dag weer over de berg met luidkeelse geluiden als “VROOOOOEM’’ en “TAATUUTAATUU”, met daar achter nog acht kinderen die dat na schreeuwden. Het was volgens de mensen om ons heen een leuk tafereel.
Iedere week hadden wij twee ochtenden een skileraren training. Hierbij kregen wij training in je discipline. Daarbij kreeg je tips, uitleg en voorbeelden. Deze trainingen waren iedere week anders. Super leerzaam ook!
We kregen om de paar dagen een nieuw groepje. Het was steeds spannend om niet te weten hoe je groepje er uit zal zien. Want wat kunnen ze? Zijn ze Nederlands? Hoe oud zijn ze? Het wisselen van kinderen binnen de groepjes kwam vaak voor. We hadden in de drukste periodes van het seizoen wel dat er werd voorgeskied, zodat wij als leraren konden bepalen in welk groepje een kindje thuis hoorde. Maar soms zag je het een en ander net over het hoofd. Dan moet je keuzes maken. Is het verstandig om dit kindje in dit groepje te laten skiën? Gaat hij het redden in een hoger en moeilijker groepje? Als dit voor kwam in mijn groepje overlegde ik erg veel met mijn collega’s. Als we een kind niet overplaatsen, hoe kan je er dan voor zorgen dat het wel interessant en leerzaam wordt binnen mijn groepje voor zijn/haar niveau.
De lessen begonnen standaard om 10:00 uur, twee uur nadat de lessen begonnen moet je wel gaan denken aan een lunch moment. Vooral de jonge kinderen hebben die tijd echt even nodig om iets anders te doen. Voor dat ik naar Oostenrijk vertrok had ik al wat stickerplaatjes gemaakt en had ik een tas vol met stickers, kleurpotloden, prinsessen verkleed spullen, en kleurplaten gekocht. Ik wilde zeker weten dat ik al die kindjes de hele dag zou kunnen vermaken en geen huilende kindjes zou krijgen. Na zeker anderhalf, en soms wel twee uur, pauze gingen we weer door op de piste.
‘s Middags om 15:45 uur werden de kinderen weer verwacht bij de vlaggen. Daar zouden de ouders de kinderen weer op komen halen. Ik sprak altijd even met de ouders over hoe de dag verlopen was, of de des betreffende zoon/dochter lief was geweest, genoeg geld mee had en hoe de volgende dag er uit zou zien. Zodra alle kinderen opgehaald werden kon ik me gaan afmelden in de skischool. Daar moest ik de kaartjes afleveren van de kinderen en mezelf af laten tekenen. Dit is belangrijk, zo houd de skischool in de gaten of je terug gekomen bent, hele of halve dagen gewerkt hebt en of alles goed gegaan is.
Wat de loon betreft werden wij, als skileraren, om de vier weken uitbetaald. Wij werden per uur betaald. Alleen de lesgeef uren zaten daarbij in, dus vier uur per dag. Tijdens de lunch werden wij niet door betaald. Daarbij hadden wij wel een appartement aan de ski piste.
Binnen een skischool ben je verzekerd als er iets gebeurd in je groepje. Mits je daar de juiste papieren voor hebt. Om een skileraren-verzekering te hebben moet dat bij je eigen verzekering worden afgesloten. Mijn verzekering loopt bij Unigarant. Via het Membership bij Snowsports Academy heb ik een skileraren-verzekering kunnen afsluiten. Deze maatschappij verzekert mij voor de diefstal van mijn materiaal, ongelukken die met mij gebeuren en annuleringen.
Tijdens het werk in het buitenland heb ik enorm veel geleerd. Je krijgt nu echt de verantwoordelijkheid. Tijdens die verantwoordelijkheid leer je om de juiste keuzes te maken en om te gaan met druk. Ik raad het iedereen aan om naar het buitenland te gaan! Mits je een sneeuwsport liefhebber bent.
Succes! Annemijn.
